Najczęściej przyrządza się surówki z sałaty majowej i kruchej, cykorii, kapusty białej, włoskiej lub czerwonej, z ogórków (mizeria), pomidorów, papryki, rzodkiewki, kalarepy, marchwi, chrzanu, pietruszki, selerów, kalafiorów.
Dobrze jest mieszać razem niektóre warzywa lub łączyć warzywa z owocami. Ale z łączeniem… ostrożnie! Na przykład, surowe ogórki mają w sobie tyle enzymu askorbinazy, że kropla ich soku potrafi zniszczyć całą witaminę C zawartą w 2 l soku pomidorowego. Jeśli więc chcemy zrobić dekoracyjną sałatkę z plasterków pomidorów przeplatanych plasterkami ogórka, to wiedzmy, że nawet po skropieniu sokiem z cytryny — witaminy C w niej nie będzie.
Wiadomo, że witaminy C organizm nasz nie umie magazynować, trzeba więc ją dostarczać codziennie i to w możliwie dużych ilościach, bo nigdy nie wiadomo — ile tego związku będzie potrzebne. Na przykład, stresy „spalają” w organizmie do kilku tysięcy miligramów witaminy C. Minimum potrzebujemy jej 30 mg na dobę, zwykle 120—200 mg, ale bywa, że i 3000 mg. A zawarta jest tylko w warzywach i owocach. Niszczy ją bardzo wiele czynników, jak zetknięcie z żelazem i długie przechowywanie, rozpuszcza się w wodzie, utlenia itp. Prawidłowo przyrządzone surówki są na ogół bogatym jej źródłem.
Wszelkie surówki należy sporządzać tuż przed podaniem. Inaczej nie tylko tracą na wyglądzie, ale wydziela się z nich sok, więdną, tracą jędrność i wiele wartości odżywczych.
