Nazwy „cukier”, „sacharoza” pochodzą od sanskryckiego wyrazu sakkara, bo słodycz trzciny cukrowej była znana może już Adamowi i Ewie.
Był czas, gdy przeceniano wartość cukru. Twierdzono na przykład, że ma wielką wartość odżywczą, bo 1 kg cukru odpowiada 55 dkg masła, 1,15 kg mięsa wieprzowego, 7,5 l mleka, 4,5 kg ziemniaków itd. To wszystko prawda. Nie jest to jednak odpowiednikiem wartości odżywczej, a tylko i jedynie wartości kalorycznej. I to jak najbardziej „pustych” kalorii.
W Polsce wśród osób, gdzie spożycie cukru w ciągu roku jest najwyższe, zmniejsza się spożycie warzyw, ziemniaków oraz produktów zbożowych innych niż chleb (np. kasz, płatków, itd.). To bardzo źle! Cukier wcale nie „krzepi”. Cukier nie dostarcza nic prócz pustych, bezwartościowych kalorii. 400 kalorii w 100 g i nic, nic więcej.
Przy nadmiarze jadanego cukru kalorii jest dość lub za dużo i albo się tyje, albo powstają niedobory różnych składników odżywczych, co w efekcie powoduje pogorszenie stanu zdrowia niezależnie od wieku. Zwróćcie uwagę, że szczególnie, gdy chodzi o kobiety otyłe, prawie zawsze przepadają za słodyczami.
Jest jeszcze niestety wiele mam, które uważają, że dziecku trzeba koniecznie dawać cukierki, ciasteczka, słodycze. Więc dają — ile dziecko zapragnie. A skutki: utrata apetytu, grymaszenie a przede wszystkim — próchnica zębów. Właśnie słodyczom zawdzięczamy taki olbrzymi procent dzieci ze zmianami próchnicowymi w uzębieniu.
A więc: Ostrożnie z cukrem! Za młodu łatwo się do niego przyzwyczaić, a potem, gdy staje się groźny — obywanie się bez niego jest dla wielu niezwykle uciążliwe. Jak to? Kawę bez cukru? Bez ciastka? Obiad bez deseru? I to wtedy, gdy już się uległo cukrowemu nałogowi, nagle ograniczać słodycze? Niezależnie od tego, w jakiej formie jadamy cukier: puder, kryształ, rafinowany (99,9% sacharozy), kostki itd. zawsze cukier ma tę samą, żadną, tylko kaloryczną wartość odżywczą.
